Tranendal

Na mijn bloed, zweet en tranen verhaal hoopte ik langzaamaan te beginnen met een leuker verhaal. Helaas blijkt dat nu, met nog minder dan een maand voor mijn vertrek, nog steeds teveel gevraagd.

Vandaag was het zover, ik was er klaar voor om wederom ( voor mijn derde ritje) naar Den Haag te gaan. Nog niet helemaal zeker zat ik gisterenavond bij papa op de bank om de laatste dingen vorm te geven. Met papa het hele pakket doorgelopen en alles mooi in een klapper bij elkaar gevoegd. Die ochtend nog met een brak festival hoofd naar de bank geweest om gecertificeerde bankafschriften te ontvangen, op officieel logo papier. Ze moesten worden gestempeld, maar dat was al zo uit de tijd, dit mochten ze officieel niet doen. Daar moest ik maar genoegen mee nemen.

Vanmorgen vertrok ik dan. Om 7 uur de deur uit en daar stond mevrouw netjes voor half 9 al bij de poort van de ambassade, doorweekt stapte ik om precies 9 uur binnen. Ik was er klaar voor. Binnen 3 minuten wist ik dat het niet goed zat, gelukkig was ik optimistisch. Het waren enkel mijn bankformulieren die echt gestempeld moeten worden. Ach in een stad als Den Haag ligt er vast ergens een ABN bank. Mijn optimisme duurde exact 60 seconden. Ik mistte ook een formulier van de department of education die verklaring gaf dat mijn stageplek een gecertificeerde school is. Nooit van gehoord, dus geen idee en ik werd gek omdat ik daarvoor weer 2,5 uur van huis was.

Mijn eerste tranendal begon. Huilend met mama gebeld en stap voor stap doorlopen wat ik kon doen, mensen appen, meteen naar de bank en ondertussen zat ik in de bankhal te bellen met Zuid-Afrika. Met mijn stageplek, met mijn bemiddelaar en bijna nog naar de department of education. Gelukkig werd er meteen gereageerd en heeft Nicky, mijn bemiddelaar, alles op alles gezet om het te regelen. Telefoontjes en zelfs haar afspraken allemaal gecancelled..

Alle formulieren waren gestempeld. Optimistisch ging ik terug naar de ambassade. Waar ik weer tegenover dezelfde man stond, deze man werd in mijn ogen steeds meer en meer een echt Kl**tzak... Hij was niet behulpzaam en begreep mijn frustratie niet.

Ja, ik kon mijn verzoek indienen, dan legde hij me wel op de stapel die hij over 3 weken kon opbellen om te vertellen dat het niet inorde was. Ook moest ik dan even verklaren dat ik bewust mijn verzoek indiende terwijl ik op de hoogte was van mijn missende document.

Weer naar buiten, met een gebogen rug en een gefrustreerd hoofd (mama, de mantra in mijn hoofd dat het goed komt was denk ik niet voor vandaag bedoeld). Weer met mama bellen, erna meteen met Nicky, ze stuurde me meteen na ons telefoontje een bericht... Er staat een god non de kanonen grote stempel op mijn formulier van de department of education. Ik terug naar binnen en meneer de botte boer kwam zich meteen bemoeien, maar ik was bij een andere meneer in de rij gaan staan in de hoop dat hij het zou innemen. Gelukkig was meneer behulpzaam en is meteen naar een diplomaat toegelopen, echter vertelde hij me hetzelfde, de stempel is niet voldoende ik heb echt een officieel formulier nodig.

11 uur was het al, ik was al zooooo lang bezig. Nog een half uur gehoopt op een bericht van Nicky, maar toch maar huiswaarts. Nu zit ik weer in Waalwijk, de hele dag hopend op een formulier dat ik nog steeds niet heb zodat ik morgen weer naar Den Haag kon. Helaas niet gekregen.. Dus nu maar weer naar Heerlen en van de week nog maar een keer proberen. Hopelijk dan meer succes, zodat ik nog maar 2 keer naar de ambassade hoef.

Langzaam aan begint afscheid dichterbij te komen. Nog maar een maandje en ik vertrek. Laten we soms nog maar even lachen vanwege de tijd die ik tegemoet ga en als ik mijn visa heb deze periode snel vergeten!

De volgende keer een hopelijk positiever bericht!
Liefs